Mėt!

Epen Zuid Limburg, zondagmorgen eerste pinksterdag, ik begin aan mijn rondje op de racefiets, de dames thuis in de zon achtergelaten maak ik mij op voor lus 2 van de Amstel Gold Route. Tenminste, lusje, het moet wel leuk blijven.
De eerste heuvels vallen zwaar het is warm, ik herpak mezelf. In de verte zie ik een man en vrouw fietsen, mooi een richtpunt, inhalen motiveert altijd. Deze kan ik hebben. Gewoon in hun vakantie outfit rechtop de fiets maakt hun een makkelijke prooi. De kar achter de fiets van de man maakt het doelwit bijna te eenvoudig. Ik schakel terug en begin aan de stijgende weg richting Teuven. Voor de top heb ik ze ingehaald dat is zeker. Het gebrek aan training laat zich gelden, ik zoek een excuus voor het feit dat ik het gezellig keuvelende echtpaar geen meter dichterbij zie komen. Ik vervloek de copieuze maaltijd van de vorige avond en zet nog eens aan. Dan maar de volgende heuvel. Langzaam maar zeker loop ik in en vraag me af of de kleinkinderen in de kar van de man het niet superheet hebben. Ik zet mijn fiets vanmiddag nog op marktplaats, schiet er door mijn hoofd. Eindelijk bij de derde heuvel rij ik ze voorbij. Opeens wordt alles duidelijk een dik pakket onder de bagagedrager van haar is de eerste clou en het grote achternaaf, lang uit het zicht gehouden door de kleinkinderkar, van de man, is de definitieve mokerslag. Fiets Mét!! De honden (gelukkig geen kleinkinderen) in de kar kijken verveeld op wanneer ik ze passeer, voor blaffen is het veel te warm.
De verhoudingen zijn zoek. Fietsen in de Limburgse Heuvels was van oudsher het domein van geschoren bruine benen, knerpende carbonframes en zuurverdiend zweet. Deze worden nu voorbijgereden door hippe zestigers, mollige veertigers en ongetrainde vijftigers. Een ware plaag de fiets Mét! Iedereen trotseert nu moeiteloos de Loorberg en Vijlerberg. Lus 2 kent nog maar één beperking, is er stekker bij de vlaai!

Zonder!